| Toen de kikker 's morgens opstond, van zijn stoel donderde, en per vergissing verpletterd werd onder Mia's voet, was er nog geen stofje aan de hemel. Later begonnen de wolken samen te trekken, regende het zwart en gutste het bloed uit de hemel. Grappig was de broer van de kikker, die hetzelfde lot onderging. De vrouw veegde haar voeten aan de mat, ging naar buiten en zocht een nieuwe kikker. Ondertussen waren de kikkers in opstand gekomen tegen de dictatuur van Mia's voet, en trokken ze naar hun ambassade om te protesteren. Het waterkanon dreef hen uiteen. Letterlijk. Op het einde had Mia nog steeds niet afgezien, en ze begon te dromen van een kikkerloze wereld. Wie regeerde het land ook weer? Die moesten daar dringend werk van beginnen maken!! |