| Plotseling spoot het water de lucht in en beukte ons als één
deinende massa voor zich uit. Het was doorgaan of vertrappeld
worden. Mensen duwden zich af tegen andere mensen om sneller
vooruit te komen. ``Gelieve u naar het Foch te begeven. Eén.''
``Gelieve u naar het Foch te begeven. Twee.'' ``Gelieve u naar het
Foch te begeven. Drie.'' Na het sleuren, duwen, trekken, stampen
en de magere pepper-spray bedreiging was er nu dus het
watermonster. De anarchisten waren al weer opgepakt en wij zaten
op de grond. Vredig, maar vastbesloten de weg te blokkeren om te
laten merken dat het onze voorkeur niet wegdraagt wanneer een
groep mensen openlijk opkomt voor zijn mensonvriendelijke ideeën
in de straten van ons stadje. Tevergeefs, de verdraagzaamheid
werd immers vakkundig weggespoten, zodat alles weer blank en fris
beschikbaar was voor de rechts-gezinden. Een vette Marrokaan met
zwaar Nederlands accent riep nog tegen een blok zwaar gewapende
agenten: ``Dit kan de politsie niet maken!'' Daarna vertrokken de
bussen en keerde de Leuvense vrede terug. |